Af reyninum

Hér í Þingholtsskógi (sem Minn heittelskaði segir að sé sá stærsti á Íslandi, eða kannski næststærsti á eftir Hallormi) keppast reynitrén við að fella laufið og sáldra berjunum sínum um allar trissur með aðstoð haustlægðanna og kona fyllist djúpri andakt á daglegum spássertúrnum yfir á Laufásborg með Skottunni yfir litadýrð náttúrunnar.

Eitt af því sem ég lærði í Skóla skoskra og keltneskra fræða í Edinborg var að reynitréð er eitt helgasta tré sem um getur, að minnsta kosti meðal íbúa Bretlandseyja.

Bændur bundu til að mynda tvær reynigreinar í kross og festu yfir dyrum útihúsa og hlöðu til þess að vernda skepnurnar fyrir óhöppum, nornum og sérdeilis hinu illa auga öfundarinnar (sem af einhverjum ástæðum til eru sögur af alls staðar á byggðu bóli nema hér á Ísalandi, kannski átti enginn neitt sem hægt var að öfundast yfir?).

Tjallar bæði og keltneskættaðir hafa löngum tengt reynitréð helgri Brigíði sem er reyndar miklu eldri en kristnin þar í eyjunum, komin af samnefndri gyðju úr írskri forneskju og tók við hlutverki hennar sem patrónessa lækninga, lista, ullarvinnu og fæðandi kvenna (hún ku hafa verið ljósmóðirin hans Jesú austur í Betlehem, hvernig svo sem það getur nú staðist, hún búsett svona norðarlega í álfunni og ekki á dögum fyrr en á 5. öld...).

Drúídarnir eru líka sagðir hafa verið hrifnir af reyninum (en líka heslitrjám, sjá 1. kafla Korkusögu) og svo mun hann hafa dugað vel til þess að finna málm í jörðu, líklega mýrarrauða þá. Og enn í dag planta frændur okkar Skotar og Írar og Bretar reynitrjám í húsagarðana sína, vísast löngu búnir að gleyma af hverju en það voru svona tré í garðinum hjá ömmu þeirra og afa og líka ömmu þeirra og afa og svona áfram langt aftur í myrkur fortíðarinnar þar sem ekki þótti af veita að tryggja sér og sínum alla þá vernd sem hafandi var í viðsjárverðri veröld.

Það voru stór reynitré í garðinum hjá Mundu ömmu minni og Gunnari afa fyrir vestan og þegar ég hugsa um það þá er þessi hlýja sem ég finn í hjartanu þegar ég horfi á fagurrauð berin líkast til upprunnin þaðan.

Kannski ég taki mig til og tíni þessi fáu ber sem eftir eru hér á reynitrénu fyrir framan Hallveigarkastala, þau eru nefnilega ágæt í hlaup með grænum eplum og sykri, það verður dálítið rammt en er ljómandi gott með sjófugli eins og t.d. ,,skarfabróður" (dýrfirsk fuglategund sem pabbi minn veiðir stundum, óvart).

Ég ætlaði reyndar að skrifa djúphugsaðan pistil í kvöld um það hvað það er mikilvægt að kunna að setja yfirgangssömu fólki mörk svo það haldi ekki að það geti vaðið um allt á skítugum skónum sínum án þess að aðrir segi múkk eða finni til undan þeim; það er nefnilega svo gott fyrir sjálfsvirðinguna að segja: ,,Stopp, nú er nóg komið af vitleysu." En ég geri það bara næst. Kannski.

Síðasta myndin er sérstaklega tekin fyrir nöfnu Únglingsins í skóginum (þú veist hver þú ert, Matta) og pabba minn. Þau hafa nefnilega bæði verið að falast eftir því að sjá eitthvað af því sem ég hef verið að skrifa í klefanum mínum á bókasafni þjóðarinnar.

Það sem er þarna á skjánum skrifaði ég í dag ;o)