Í hliðinu

Ég finn að trúarvissa mín styrkist eftir því sem nær dregur lífslokum Míns heittelskaða. Ég er sannfærð um að hans bíður nýtt ævintýri þegar hann gengur í gegnum hliðið og stígur inn í Guðsríki. Eitthvað sem er svo stórkostlegt að við sem enn erum hérna megin getum ekki einu sinni gert okkur það í hugarlund. Þar ríkir kærleikurinn öllu ofar.

Bænirnar og hlýhugurinn sem hafa umvafið okkur að undanförnu hefur fært Björgvin frið og værð. Við komum hingað á Líknardeildina í Kópavogi á sunnudag og á þriðjudagskvöld hafði hjúkrunarfólkinu tekist að stilla lyfjagjöfina hans þannig að eirðarleysið hvarf og hann hefur sofið værum svefni síðan. Hann sefur þó ekki mjög fast, losar blundinn þegar við segjum nafnið hans stundarhátt og líka stundum til að hagræða sér í rúminu.

Við sjáum hvernig líkami hans er að draga sig æ meir í hlé, sálin að undirbúa flugið. Á hverjum degi merkjum við breytingar í þessa veru og nú er svo komið að púlsinn er orðinn veikari og öndunin hefur breyst sem gefur ótvírætt til kynna að tíminn sem hann er á meðal okkar styttist.

Á líknardeildinni er ekki aðeins búið vel að þeim sem er deyjandi heldur einnig aðstandendum. Á herberginu er aukarúm og að kvöldi er það fært að rúmi Míns heittelskaða þannig að við hjónin getum sofið ,,í einni sæng" líkt og við erum vön.

Skottan kom hingað upp úr hádegi í gær og við mæðgurnar fórum í stutta gönguferð meðfram Kópavoginum á meðan góð frænka sat hjá systursyni sínum. Hér er ákaflega falleg útsýn yfir sjóinn og gott að geta í miðri borginni samt verið í slíkri nánd við náttúruna.

Gæsir halda hér til margar og forðuðu sér vagandi á hlaupum þegar Skottan ákvað að athuga hversu nálægt þeim mætti komast - og tóku síðan flugið upp í bláan himininn.

Síðdegis komu Sú uppkomna og Úngi maðurinn líka og við áttum öll notalegt kósíkvöld saman inni á stofunni, horfðum á vídjómynd (Harry Potter og eldbikarinn þótt við Skottan séum ekki alveg búnar með bókina) og borðuðum pizzur og sælgæti. Skottan gisti síðan hér hjá okkur og nú er hjá henni eins konar aukalegur laugardagur; hún horfir á teiknimyndir í tölvunni hans pabba og borðar restina af snakkinu sem stóru systkinin skildu eftir á milli þess sem hún tekur hlaupaspretti fram í eldhús og setustofu. Prófaði líka dálítið hjólastólarall áðan eftir stofuganginum, móður sinni til dálítilla vandræðalegheita. En hjúkrunarfræðingarnir brostu bara og sögðu: ,,Það er gott að hún getur leikið sér."

Á eftir viðtalinu við yðar einlæga í þættinum Íslandi í dag á Stöð 2 í vikunni var sýnt viðtal við Unni Guðjónsdóttur sem hefur farið í 34 ferðir til Kína og sankað að sér ótrúlegum fjölda muna þaðan. Í lok samtals hennar og dagskrárgerðarmannsins kom fram að á laugardaginn lýkur ári drekans samkvæmt kínversku tímatali. Hjartað í mér tók kipp þegar hún sagði þetta.

Þið sem hafið fylgst með göngu okkar á þessum síðum skiljið hvers vegna. Þegar heilakrabbameinið greindist fyrir sjö árum og ég hóf að deila reynslu okkar þá fórum við að kalla meinið drekann og gáfum sjálfum okkur um leið aðalstitla: Mín er Hin undurfagra prinessa ævintýrisins, Minn heittelskaði Hugrakki prinsinn.

Og hvað tekur svo við þegar ár drekans er liðið? Jú, það er ár snáksins. Ég og Minn erum bæði fædd á ári snáksins, ég í september árið 1965 en hann í nóvember. Ég þekki ekkert til kínverskrar stjörnuspeki en í þjóðfræði Evrópu - og víðar - er snákurinn tákn eilífrar endurnýjunar og eilífs lífs vegna þess að hann skiptir um ham. Hann varpar af sér gamla hamnum sem hefur lokið sínu hlutverki og kemur ekki að gagni lengur og skilur hann eftir og heldur leið sinni áfram í nýju og glansandi skinni.

Megi mátturinn vera með ykkur.