Ég á góða vinkonu í vesturbænum sem segir að starrarnir komi sér alltaf í gott skap; þeir syngi svo skemmtilega og séu líka bara svo krúttlegir. Fyrir vikið hugsa ég alltaf til hennar þegar ég sé og heyri til starranna (og kemst vitanlega líka í gott skap, hafi ég verið eitthvað fúllynd fyrir, sem hendir nú vart nema tungl sé gengið í fjórða kvartil). 
Að undanförnu hafa þeir verið svo margir saman í trjánum hér umhverfis Hallveigar- kastala að samsæti þeirra minnir mig reyndar orðið meira á óhugnaðar- myndina Birds eftir Alfreð heitinn Hitchcock en vesturbæjarvinuna.
Skreyti líka með konudags- myndum af Borgarbókasafninu oní miðbæ: Mikil lífsins gæði eru í því að eiga aðgang þar, sérdeilis síðdegis á sunnudögum þegar boðið er upp á föndur fyrir litla og flínka putta - mömmur og pabbar geta þá hringað sig upp í sófa á meðan með góða bók, nestað sig síðan með enn fleirum (þessi síðasta ábending á samt ekki við um bækur yðar einlægrar því ég fæ bara 34 krónur þegar þið takið bók eftir mig á safni en 24% af útsöluverðinu ef þið splæsið í herlegheitin í bókabúðinni - sem fara líka svona vel í hillu - þannig að....).
Las megnið af lífsreynslusögu eftir Ópru Winfrey á sunnudaginn síðasta á meðan Skottan föndraði hjörtu og Lögreglukórinn söng Ástina (lag ársins 2003 í flutningi Ragnheiðar Gröndal og Lagið okkar Míns), með þeim afleiðingum að ég er búin að hlaupa Tjarnarhringinn tvisvar síðan þá. 
Svona geta Ópra á hlaupabretti og Lögreglukórinn í fullum skrúða farið saman.
2 ummæli:
Yndislegar myndir af Sigrúnu og bjart bloggið,lifnaði öll við að lesa það.'Astarkveðjur mamma
við erum alltaf að flækjast á sama stað...er oft með ömmusoninn þarna inn um skræðurnar. Kveðja:)Inga María
Skrifa ummæli