Maðurinn minn, kolleginn...

,,Nú skil ég af hverju þú skrifar bækur," sagði Minn heittelskaði og dæsti af vellíðan þegar hann fletti nýju bókinni sinni sem kom sjóðheit úr prentsmiðjunni í dag: Rásakverið: Handbók í rafeindatækni. Yðar einlæg brosti mildilega, kinkaði kolli full samkenndar og -gleði, (dáldið öfundsjúk samt), rak nefið oní eintak til að finna þessa makalausu lykt sem er af nýprentaðri bók - það var ekki alveg eins gott og að þefa af eigin bók, en næstum því. Ekki síst vegna þess að í fyrsta sinn á ævinni stendur prentað í bók: Til Villu.

Já, nú er hún komin, bókin góða sem hefur verið ,,hjáverk" Míns síðastliðin árin (meðfram því sem hann hefur kennt, orðið fjölskyldufaðir, flutt á milli landa, tekið tvær háskólagráður, verið skorinn í heilabúið og geislaður). Tilbúin. Prentuð. 241 blaðsíða með löngum formúlukafla og hellingi af skrítnum hand-og tölvuunnum teikningum af rásum, spennum, díóðum, emitterum, köllum og kellingum. Þegar á útgáfudegi komin í tvær búðir (Íhlutir og Iðnú). Ég á kollega á heimilinu. Velti því fyrir mér í dag hvort það myndi ekki færa okkur enn nær hvort öðru.

Núna áðan, sirka sex tímum eftir að kössunum hafði verið staflað upp í einu horni stofunnar, fékk ég einmitt staðfestingu á því. Þá heyrðist nefnilega í manninum mínum, kolleganum, upp úr eins manns hljóði og hljómaði dálítið dapurlega: ,,Ég er eitthvað svo tómur."

Í útgáfuheiminum er þetta vel þekkta fyrirbæri kallað póstpöblisjíng-dípressjón. Bókin sem hefur lagt undir sig lífið og tilveruna um langa hríð er farin út í veröldina og þarf ekki lengur á skapara sínum að halda. Nístandi tómleiki tekur við hjá höfundinum og hann ráfar eirðarlaus um göturnar; ekki bætir úr skák að nú tekur við biðin eftir viðtökum miskunnarlausra gagnrýnenda.

En svo fann ég að á okkur Mínum er þó nokkur munur, því að nokkrum mínútum síðar gall í honum, til muna léttari í bragði: ,,Þetta er nú bara af því að ég sleppti golfinu í gær. En nú fer ég í golf í fyrramálið!"

Rásakverið er prentað hjá GuðjóniÓ. Prentsmiðjan sú var stofnuð fyrir 53 árum, í einu horni stofunnar okkar hér á Hallveigarstígnum eins og lesa má um hér á síðunni þeirra - kannski því sama og bókakassarnir standa í núna. Skondin tilviljun. Eins og hringur sem lokast. Eða rás, öllu heldur.

Botna í dag með mynd úr ævintýraskóginum, þessum sem ég hef stundum talað um á mínum skáldlegri stundum við netskrifin - skóginum sem hvert og eitt okkar þarf að rata í gegnum um og leysa hinar ýmsu þrautir á leiðinni, stundum er dimmt yfir og engir brauðmolar nokkurs staðar að lesa sig áfram eftir en stundum skín sólin í heiði og lífið er hreint út sagt yndislegt.

Þetta tiltekna rjóður er á Austurvelli í Reykjavík.

P.S. Pantanir á bókinni góðu má senda á netfangið: bjorgvin ,,hjá" rasakverid.is

P.P.S. Nýjar myndir úr hvunndeginum í Myndasafninu.