Hvað skyldi nú gerast næst?

Hef verið að hugsa um hamingjuna að undanförnu. Í hverju hún felist framar öðru og af hverju hún sé (á stundum, að minnsta kosti) háð því sem enn hefur ekki átt sér stað. Að hengja hamingju mína á hvað verður - eða verður kannski ekki síðar meir - er nokkuð sem ég hélt að ég hefði vanið mig af fyrir margt löngu. Lært að lifa í núinu, njóta þess sem er núna en hafa hugann ekki ýmist fyrir aftan mig eða framan, á vafri um gengna leið eða rýnandi í þá sem enn hefur ekki verð lögð.

Þetta er mikil kúnst, og ég held að árangurinn sé einna bestur þegar konu tekst að hafa stjórn á hugsun sinni. Beina henni að andartakinu, verkinu sem er verið að vinna. Vera að strauja þegar ég er að strauja, vera að leika við Skottuna þegar ég er að leika við Skottuna, vera að reyta arfa í vorblíðunni (18 stig í gær, 15. apríl) og sníða burt fúna kvisti í garðinum þegar ég er að því, hlusta á hvað fólk segir þegar það talar við mig og hugsa um það, en ekki eitthvað allt annað.

Sinna því af kærleika sem gert er og gera þarf, þjóna Guði jafnt í því smáa og því stóra, eins og Tapio talaði um í kveðjunni sinni um daginn að Lúther hefði hvatt okkur til að gera. Góð pæling, það.

Hugsun er stórlega ofmetin, segir Eckhart Tolle, í bókinni sinni The Power of Now. Að vera er hreint og beint æðra vitundarstig en að hugsa; verundin æðri en hugsunin. Erfiðari viðureignar, vissulega - reyndu bara að þagga niður í samræðunum sem stöðugt fara fram í kollinum á þér. Óskaplega erfitt að láta það vera að hugsa. Þá er ég ekki að tala um skipulagða hugsun, einbeitingu við verk sem unnið er að, rökrænar pælingar um til að mynda skipulag ferðalags í júní um hálöndin og eyjarnar (sjá næsta eða þarnæsta blogg).Heldur hitt, að hugsa um framtíðina, það sem gæti gerst og hvenær það gerist og hvað það er ergilegt að vita aldrei hvað gerist næst og af hverju guð getur nú ekki sent mér bréf og sagt mér að minnsta kosti svona undan og ofan af því sem á eftir að gerast svo að ég geti ... já, hvað myndi ég nú gera við það? Undirbúið mig betur fyrir það sem koma skal? Hvernig myndi ég nú fara að því? Man hvað mér dvaldist við svona hugsanir fyrir þó nokkuð mörgum árum, þegar veröldin var svo völt og hverful að ég átti stundum bágt með mig.

Niðurstaðan þá var sú að vísast er eins gott að ekkert okkar veit fyrir víst hvað framtíðin ber í skauti sér, því þá er eins víst að við færum ekki fram úr á morgnana af ótta við að klúðra einhverju við undirbúninginn fyrir það sem framundan væri. Mikið betra að vænta einfaldlega hins besta og vakna helst alltaf með eftirvæntingu í hjarta, úr því að við ráðum því hvort eð er ekki nema að litlu leyti sem enn á eftir að bresta á.

Hugsa sem svo: Hvað skyldi ég nú fá upp í hendurnar í dag? En ekki: Í hverjum fjandanum ætli ég lendi í dag?

-----

Snúðurinn er farinn heim á klakann kalda, það var yndislegt að hafa hann þessar tvær vikur, svo lífsglaður og forvitinn um alla skapaða hluti - heimurinn er til að fræðast um hann þegar maður er tólf og hálfs (hálfþrettán ára afmælið var 5. apríl), skilgreina og skoða á kortum af Google Maps.

Umhverfismálin, hlýnun jarðar og álframleiðslan á landinu bláa er meðal helstu áhugamála núna. Lét drenginn lesa valdar síður úr Draumalandinu - sjálfshjálparbók fyrir hrædda þjóð, til að hann mætti fræðast um áhrif álvinnslu á Íslandi til jarðvegseyðileggingar á Jamaíku, þeirri fögru heimaey tengdafólks Bjössa frænda hans á Ísafirði.

Pilturinn allur að lengjast, tognað ekki aðeins á handleggjum og fótum heldur líka andliti svo að hægt er að ímynda sér hvernig hann muni framkallast í fullorðinn mann á næstu örfáu árunum. Varla þorandi að kalla hann Snúð mikið lengur. Kannski tekur kona betur eftir breytingunum sem eru svo örar á þessu aldursskeiði af því að við höfum sést með hléum undangengna 20 mánuði, sem liðnir eru frá því að Skotlandsævintýrið hófst. Lærdómsríkt að vera fjarstatt foreldri, auk alls annars. Margt sem ég skil betur en áður.

Læt gott heita að sinni, bið í lokin forláts á því hversu langt hefur liðið á milli blogga núna og vona að ég hafi ekki með pennaletinni misst af gestagangi hér í ókominni tíð og þar með kveðjum í kommentakerfið sem annars myndu fylla hér skjáinn ;o)

p.s. Ég fann tveggja pennía pening í garðinum þegar ég var að reyta arfann í gær...!