Fyrsta vika sumars

Sumar vikur eru skrítnari en aðrar. Vantar eiginlega betra orð, en skrítin verður að duga í bili. Í þessari fyrstu viku (íslensks) sumars, á mánudaginn nánar tiltekið, gekkst ein af fóstrunum þremur á leikskóla Skottunnar undir heilaskurðaðgerð á Western General Hospital.

Hún hafði fengið mikla höfuðverki og sjóntruflanir á föstudag og rannsóknir um helgina leiddu í ljós að hún var með æxli á heiladinglinum.

Sem betur fer eru slík æxli ekki jafnillvíg og flest önnur heilaæxli, hægt er að fjarlægja þau í gegnum nefið í stað þess að fara í gegnum höfuðkúpuna og inngripið því minna og það sem er mikilvægast; langflest eru góðkynja og vaxa því ekki aftur, en viðkomandi þurfa yfirleitt að taka hormóna það sem eftir er ævinnar.

Áfall er það engu að síður, stúlkan ekki nema 23 ára gömul, og allir sem til þekkja slegnir yfir tíðindunum. Guð gefi nú góða niðurstöðu úr vefjarannsókninni í næstu viku.

Í morgun komumst við síðan að því að ástralska fjölskyldan á efri hæðinni - sem við höfum satt að segja ekki haft við önnur samskipti en þau að heilsast ef við hittumst á tröppunum og skiptast á athugasemdum um veðrið - hefur líkt og okkur verið tíðförult upp á Western General; heimilisfaðirinn er með hvítblæði. Hann greindist fyrir tveimur árum og hefur verið í meðferð sem hefur skilað því að honum líður ágætlega núna.

Í dag hittum við ofan í bæ vestfirsk- hún- vetnskar systur í Skotlands ferð, þær Lenu og Árnýju, frænkur mínar í föðurætt sem ég leit eftir að sumarlagi 1974-1976 norður á Blönduósi - reyndar aðeins Lenu og eldri systrum hennar tveimur, Árný var nú bara glampi í augum foreldra sinna þá ;o) ásamt bróðurnum sem síðar bættist í hópinn. Lena var síðan barnfóstra hjá mér sumarið 1989 þegar hún var 16 ára og heimasætan núverandi tveggja ára, og bjó hjá okkur mæðgunum í Ásbyrgi á Ísafirði.

Kjarnakonur miklar, báðar tvær eins og þær eiga kyn til, og klifu léttstígar þrepin 289 upp í Walter Scott minnismerkið við Prinsastræti - Lena tæplega 70 kílóum léttari en þegar hún lét tröppuhlaupin eiga sig í Edinborgarheimsókn fyrir örfáum árum!

Árný skartaði dökkum sólgleraugum í Loren- stíl; hún greindist fyrir sex vikum með "ímyndað æxli" (?!) við mænu sem olli svo miklum mænuvökva að hann þrýsti á sjóntaugina og svipti hana sjóninni að stórum hluta.

Frænka er þó makalaust æðrulaus yfir öllu saman og kveðst þakklát fyrir að fá að halda að minnsta kosti einhverri sjón; hefði hún greinst viku eða tveimur síðar hefði hún orðið alveg blind. Það er svona hugarfar sem gerir fólk sterkt.

Einn daginn eru allir að stússast í sínu og enginn þarf að takast á við erfiðari mál en eyrnabólgu afkvæmanna og næsta kreditkortareikningi. Næsta dag er annar hver maður að takast á við alvarlegan sjúkdóm sem snýr öllu lífinu á hvolf, ekkert efnislegt skiptir máli lengur; heilsan, ástin og vonin eru það sem allt snýst um.
----

Ég sagði ykkur frá því um daginn að ég hefði fundið túkall í blómabeðinu þegar ég var að reyta arfann og gekk vitanlega út frá því að nú myndi bætast í budduna innan skamms. Sá var nú ekki lengi að skila sér!

Á þriðjudag kom loksins langþráður núll-reikningur yfir útsvar sem við, með góðri aðstoð Camerons konsúls, höfum misserum saman sóst eftir hjá borgaryfirvöldum, en samkvæmt milliríkjasamningum eru útlenskir og/eða námsmenn eins og við undanþegin þessum skatti sem er reiknaður út frá íbúðarstærð (hvort sem það er leigð íbúð eða eigin eign).

Bjúrókrasían hér er með ólíkindum seinvirk og mörg bréfin búin að ganga á milli, sum frekar ógnvekjandi - þ.e. þau sem við höfum fengið (Final Notice, Deal With This Now!) - við erum sjálf náttlega alltaf mjög kurteis, enda ríflega þúsund pund í húfi fyrir árið.

Hélt sem sagt að þessi málalok væru tvípenníið, en flæðið lumaði á bónus; í gær kom umslag frá téðum borgaryfirvöldum Eiðinaborgar með 300 punda ávísun á yðar einlæga, útsvarsgreiðsla sem við höfðum innt af hendi í fáfræði okkar haustið 2005 og höfðum ekki einu sinni reynt að fá til baka, þar eð okkur var sagt að það væri fyrirfram vonlaust!

Um að gera að bíða í eftirvæntingu, það góða skilar sér alltaf á endanum. Og hvernig er annað hægt þegar kirsuberjatrén í Meadows (sjá efstu mynd) og á Prinsastræti blómstra í sinni reginbleiku dýrð?! p.s. Minn heittelskaði réð mér eindregið frá því að blogga um hagvaxtarhvetjandi olíuhreinsistöðina sem einhverjir erki iðjótar hafa stungið upp á að klessa niður í náttúruperlunni Dýrafirði, af því það er ekki hollt að tjá sig opinberlega þegar maður er í miklu uppnámi (les: fjúkandi ill) svo að ég ákvað að láta duga að stinga hér í restina mynd af slíkri starfsemi, ef ske kynni að einhver velktist í vafa um hvernig þessi draumavinnustaður 500 Pólverja og Litháa* mun væntanlega líta út. Myndir segja meira en mörg orð.

*Hef einhvern veginn ekki trú á að mörg okkar sem höfum kvatt Vestfirðina undanfarna áratugi værum til í að snúa heim aftur í vinnu við olíuhreinsun. Fremur en suðurfluttir Austfirðingar muni sækjast eftir að vinna í álverksmiðjunni sinni. Ekki einu sinni þótt það myndi bæta úr "skorti á hagvexti á Vestfjörðum" eins og hæstvirtur framsóknarformaðurinn komst svo listilega að orði.

Af hverju í ósköpunum eru svona margir haldnir þeirri þráhyggju að aukinn hagvöxtur sé lykillinn að hamingju þjóðarinnar?! Getur einhver fundið mun á eigin líðan eftir því hvernig hagvöxturinn hagar sér frá einu misserinu til annars, og hvort mikill munur var á t.d. 2,5% aukningu fyrir andlega heilsu og almenn lífskjör umfram 1,5% aukningu?! Arrg...! Nei, nú er ég hætt, verð að standa við loforðið um að vera ekki að æsa mig yfir þessu, enda á þetta allt eftir að gufa upp í loft eins og fyrri daginn, góðu heilli, hvort sem þjóðin kýs frjálshyggjuna og framsókn yfir sig í vor eina ferðina enn eða ekki, eða tekur á sig rögg og breytir til.

p.p.s. Bara eitt í viðbót: Þegar gúgglað er orðunum "oil refinery pollution" koma upp ein milljón eitt hundrað og fjörtíu þúsund vefsíður.

Gleðilegt sumar og takk fyrir veturinn!