Í samhljómi við veröldina

Suma daga finn ég betur en aðra að ég er í flæðinu - í samhljómi við veröldina, þannig séð. Dagur í flæðinu, fyrir þá sem ekki kannast við orðalagið, er dagurinn þegar píparinn er kominn og búinn að gera við leka eldhúskranann 20 mínútum eftir að kona hringdi í leigumiðlunina og bað um aðstoð. Eins og gerðist hér fyrir helgi.

Lekinn var reyndar allt að því foss en með því að leggja lóð ofan á kranann stjórnlausa tókst að hindra flóð. Leigumiðlunin sem brást svona snöggt við var í fyrra þrjár vikur að senda meindýraeyði á mýsnar okkar (hann veiddi engar, en Björgvin níu stk.). Tók þá fjóra mánuði að senda okkur pappíra sem við áttum að fá við afhendingu á íbúðinni.

Að vera í flæðinu getur líka falið í sér að það er alltaf grænt einmitt þegar þú kemur að umferðarljósunum. Allir brosa til þín á götunni og það er allt á "tveir fyrir einn" sem þig vantar í kaupfélaginu. Fólk, kunnugt eða ókunnugt, hringir í þig, sendir skilaboð eða bréf og segir einmitt það sem kona þarf á því að halda þá stundina. Bendir á góða bók. Svona eru dagarnir hjá yðar einlægri núna.

Hef verið að lesa um helgina bók sem heitir The Secret, keypti hana eftir ábendingu af þessu tagi úr flæðinu. Þar eru áréttuð fræði sem kona hefur heyrt áður af og nýtt sér í gegnum tíðina, mest kannski í fjármálunum, sem ganga út á að draga til sín það sem gott er með því að átta sig á því hvað konu langar til og í, biðja almættið um það af öllu hjarta, trúa því að það komi og treysta Guði fyrir restinni. Þakka svo fyrir allt sem kemur, hvað svo sem það er - enda einhver lexía í öllu.

Þessi leið hefur nýst mér vel í fjármálunum; hætti á sínum tíma að hafa áhyggjur af því að ég hefði ekki nóg, treysti því að mér leggðist alltaf eitthvað til og hef síðan haft alveg nóg. Þegar ég hætti að horfa með skelfingu á gluggapóstinn og opna umslögin með eftirvæntingu fóru þau oftar en ekki að innihalda ávísanir í stað reikninga.

Bókin góða rifjaði þetta upp fyrir mér svo að í morgun ákvað ég að gera dálitla tilraun. Þurfti til tannlæknis í rótfyllingu, fyrri áfanga, og átti pantaða tvo tíma til verksins, þann seinni í febrúarbyrjun. Ekki alveg skemmtilegasta byrjun á deginum. Svo að ég hugsaði sterkt um það á leiðinni - og blár himinninn yfir Edinborg hjálpaði til - hvað þetta myndi verða algjörlega sársaukalaust, taka stuttan tíma og vera að baki áður en ég vissi. Helst myndi þetta nú bara klárast í einum áfanga. Og yrði ódýrt í ofanálag (vissi reyndar fyrir að svo yrði, þar sem tannlækningar eru niðurgreiddar hér í landi fyrir alla).

Það var grænt á öllum gönguljósum þegar ég kom að þeim og trúin styrktist eftir því sem nær dró. Það fyrsta sem tannsi segir mér þegar ég er sest í stólinn er að hann ætli að reyna að klára þetta í einum áfanga, þó ekki víst að það náist tímans vegna. ,,Það næst," sagði mín keik og gapti. Deyfing og enginn sársauki eftir það. Ekki vitundar ögn óþægilegt, klinkurnar tvær hvor annarri brosmildari og andrúmsloftið makalaust notalegt. Mín í slökun og alveg að sofna þegar doktor Alistair McGill segist nú kannski ekki ná að ljúka verkinu í þessum tíma. ,,Nú er sá sem á næsta tíma að fara að afpanta hann," hugsaði ég ótrauð og gapti áfram.

Það gerðist reyndar ekki, svo ég sé nú alveg heiðarleg (sagan hefði verið betri þannig) en augnabliki síðar sagðist tannsinn hins vegar ná að klára þetta samt sem áður, því forvinnan hefði verið svo fín hjá neyðartannlæknaþjónustunni (sjá Jórvíkurtannpínublogg frá í nóv.). Yðar einlæg skoppaði glöð í bragði heim á leið stuttu síðar, skitnum 92 pundum fátækari (vona að María tannlæknirinn okkar í Reykjavíkinni sé meðal lesenda!), kom við í kaupfélaginu og keypti tvo pakka af Special K-kornfleksi (tveir fyrir einn!), og sótti verkjapillureseft og læknisvottorð fyrir minn heittelskaða hjá heilsugæslustöðinni, en það síðarnefnda átti reyndar ekki að vera tiltækt þar fyrr en á morgun. Þær pillur sem vantaði strax voru til á lager í apótekinu, sem er aldrei með neitt á lager að öllu jöfnu, en þær sem ekki vantar fyrr en síðar í vikunni má ég sækja á morgun.

Miðdegis var svo myndin hér að ofan tekin, á horninu við Bruntsfield Place, þar sem við Skottan og minn heittelskaði heimsóttum pósthúsið og borguðum þar rafmagnsreikninginn (50 pundum lægri en sá síðasti) og drógum að okkur frískandi vetrarloftið.

Hugrakki prinsinn geystist upp brekkuna á leiðinni svo að yðar einlæg mátti hafa sig alla við að halda í við hann. Lúinn nokkuð eftir labbið þegar heim var komið, og þurfti kríu eftir en þetta er allt í áttina. Á miðvikudaginn, sagði mér hjúkka í síma í dag, fær hann kannski stera til að auka sér orku yfir daginn. Skurðurinn á gagnauganu grær svo vel að nú á tíunda degi er hann vandséður. Og skeggið er að verða jafngróskumikið og fyrir aðgerð ;o)