Á helgum stað

Minn heittelskaði er nú á helgum stað, bæði í veraldlegum og andlegum skilningi. Í gær, sunnudaginn 3. febrúar, lagðist hann inn á líknardeild LSH í Kópavogi. Undangengna sólarhringa hefur hann verið órólegur og eirðarlaus þær stundir sem hann vakir og litla lyfjadælan, draumatækið, hefur ekki ráðið nógu vel við að hjálpa honum að ná slökun og hvíld. Tjáningargetan er með öllu horfin og það hefur valdið honum hugarangri sem enginn fær skilið til fulls. Ekki síst vegna litlu dóttur okkar fannst mér að nú væri komið að því sem við ræddum fyrir þremur vikum þegar hann sagði: ,,Ef ég verð að leggjast inn, þá leggst ég inn."  Á líknardeildinni er betri aðstaða til þess að tryggja öryggi hans og vellíðan en heima við, þar sem snarbrattir kastalastigarnir eru stöðug ógn, og hjarta mitt tekur viðbragð við minnsta brak í trégólfinu sé ég ekki við rúmstokkinn. Og Skottan þarf ekki að eiga minningar um annan föður en þann sem hefur ávallt verið ljúfur og blíður í viðmóti.

Líknardeildin er helgur staður. Hér ríkir kyrrð og friður og úr svip fólksins sem hér starfar skín hlýja og kærleikur. Út um gluggann á sjúkrastofunum átta sér yfir Kópavoginn, útsýnið yfir sjó og himinn aldrei eins frá einni stundu til annarrar.

Fyrsta sólarhringinn vorum við á lítilli stofu sem ætluð er fyrir bráðainnlagnir en í dag var Minn heittelskaði færður á stórt herbergi í endahúsinu við Kópavogsgerði. Hér er auk sjúkrarúmsins hans annað rúm fyrir aðstandanda, góður letistóll og sjónvarp á vegg - þótt það sé nú reyndar lítið brúkað. Og netsamband. Frammi er setustofa, eldhús og borðstofa, rúmgóðar og hlýlegar vistarverur.

Helgur staður, líknardeildin. Og fólkið sem hér á viðdvöl er sjálft á helgum stað í óeiginlegri merkingu, í lokaáfanga lífs síns. Þau eru á mörkunum á milli þess sem er og þess sem verður, þau munu stíga inn í heim sem okkur er hulinn og við fáum aðeins anganina af í fegurstu ljóðum og textum mannsandans. Við aðstandendurnir sem njótum þeirra forréttinda að fá að fylgja þeim síðasta spölinn að hliðinu á milli lífs og dauða fyllumst hljóðri virðingu og þakklæti.

Í Austfjarðaferðinni okkar sumarið 2011. Garðurinn við
Steinasafn Petru á Stöðvarfirði.

Í kvöld lásum ég, Sú uppkomna og Úngi maðurinn upp fyrir hvert annað og Skottuna textann um kærleikann í fyrra Korintubréfi Nýja testamentisins og ljóðin um ástina og dauðann í Spámanninum eftir Kahlil Gibran. Skottan skoðaði fjölskyldumyndir í albúmi á meðan en tilkynnti strax að hún væri búin að lesa í kvöld, rétt búin að lesa fyrir bróður sinn heimanámslesturinn um Skúla skelfi.

Minn heittelskaði á enn bágt með að finna eirð og samfelldan svefn þrátt fyrir lyfjagjöfina úr nokkru stærra og tæknilegra draumatæki líknardeildarinnar. Eftir stuttan blund rís hann upp í rúminu og dregur af sér sængina, klæðir fæturna í sokka og reimar á sig skó sem engir eru, annars staðar en í huga hans, rétt eins og sá sem leggur af stað í nýtt ævintýri þarf jú vitanlega að gera. Enginn fer í langferð nema vel skóaður.

Sem ég fylgdist með honum hnýta ósýnilega slaufu á skóna sína í dag í enn eitt sinnið varð mér hugsað til frásagnar í Gísla sögu Súrssonar, sem gerist í Dýrafirðinum mínum fagra, af helskónum sem bundnir voru Vésteini föllnum:

Gísli býst nú til að heygja Véstein með allt lið sitt í sandmel þeim er á stenst og Seftjörn, fyrir neðan Sæból. Og er Gísli var á leið kominn þá fara þeir Þorgrímur með marga menn til haugsgerðarinnar.

En þá er þeir höfðu veitt Vésteini umbúnað sem siður var til gekk Þorgrímur að Gísla og mælti: "Það er tíska," segir hann, "að binda mönnum helskó þá er þeir skulu ganga á til Valhallar og mun eg það gera við Véstein."

Og er hann hafði það gert þá mælti hann: "Eigi kann eg helskó að binda ef þessir losna."

Hjartans þakklæti fyrir allar kærleiksríku kveðjurnar sem mér hafa borist, bæði í gegnum vini og ættingja, hér og í skilaboðahólfið mitt á Facebook. Ég mun svara þeim skriflegu eftir því sem tími og næði gefst til. Þið sem bænheit eruð, biðjið fyrir friði og værum svefni fyrir Minn heittelskaða.

Megi Mátturinn vera með ykkur.