Trú, von og kærleikur

,,En nú varir trú, von og kærleikur, þetta þrennt, en þeirra er kærleikurinn mestur."
Myndin er tekin í fjörunni í Gott Bay á eynni Tiree vestur af Skotlandi stundu fyrir miðnætti í júní árið 2007.

Í skrifum mínum í þessum pistlum hef ég líkt lífinu við ævintýri. Hvert og eitt okkar er hetjan í eigin ævintýri, olnbogabarnið sem álítur sig lítils megandi en þreytir þó ýmsar raunir og styrkist af hverri og einni. Mætir óvæntum hjálparhellum á leiðinni, villist í dimmum skógi, drekkur kaffi úr brúsa og borðar eggjasamloku í rjóðri, finnur stíginn aftur, tekst á við ótætis drekann - í hvaða líki svo sem hann er - og að launum . . . fáum við kærleikann. Það eru sigurlaun hvers dags sem við leysum þrautirnar án þess að missa vonina og trúna á að á hverju sem gengur fari allt vel. Eða að minnsta kosti eins og það á að fara. Og höldum í trúna á að við getum ráðið við það sem lífið færir okkur og ef ekki, þá sé Æðri máttur til staðar sem getur séð um það sem ekki er í okkar höndum.

11. janúar: Avastin lyfjagjöf á deild 11 B.

Þessa dimmu janúardaga eru þrautirnar þær arna þyngri en nokkru sinni fyrr. Nú er svo komið að sjúkdómseinkenni Míns heittelskaða eru meiri og alvarlegri en svo að hægt sé að ganga út frá því að bjúgsöfnun eftir geislameðferðina sé einni um að kenna. Málstol og verkstol hafa aukist mjög ört undanfarnar tvær vikur og mátturinn til gangs og verka verður æ minni með degi hverjum, vökutímarnir sífellt færri. Geisla- og lyfjameðferðin í október og nóvember hefur því miður ekki skilað þeim árangri sem við vonuðumst eftir, þ.e. að hemja framgang heilakrabbameinsins enda þótt æxlin sjálf hafi ekki stækkað svo hægt sé að merkja á milli segulómmyndanna frá 11. desember og 2. janúar. Það sést ekki allt á myndunum, sagði læknirinn; einkennin segja sína sögu. Sjúkdómurinn er að ágerast og því getur aðeins lokið á einn veg.

Á föstudaginn fyrir viku fékk Minn heittelskaði nýtt æðahemjandi lyf sem dælt var í æð, Avastin, og mun fá aðra inndælingu um mánaðamótin. Það mun vonandi hafa þau áhrif að draga úr einkennunum, um tíma að minnsta kosti, því það vinnur gegn æðum sem æxlin mynda til að ná sér í næringu og eru lekar, þ.e. blóð dreitlar úr þeim út í heilavökvann og eykur á bjúginn. Í gær lauk annarri fimm daga lyfjalotu af Temomedac, sem er æxlishemjandi, og saman geta þessi tvö lyf hjálpað gegn einkennunum enda þótt þau geti ekki stöðvað framgang sjúkdómsins.

Í vikunni kom hjúkrunarfræðingur frá Heimahlynningu Líknardeildarinnar til okkar í Hallveigarkastala, ætlar heimsækja okkur tvisvar í viku á næstunni og vera okkur til halds og trausts hvenær sem við þurfum við, hvort sem er að nóttu eða degi. Það er gott að eiga þetta góða fólk að, sem og okkar hlýlega og ljúfa lækni, Jakob Jóhannsson. Hið sama gildir um góða vini og ættingja sem hafa verið okkur innan handar síðastliðna viku við ýmis verk hér heima til þess að auka öryggi Míns heittelskaða þannig að hann geti varið sem mestum tíma á þriðju hæðinni og sem minnstum í snarbröttum kastalastigunum.

10 töflur að morgni, 1 miðdegis og 6 að kvöldi,
 2-3 aukreitis eftir þörfum yfir daginn. Guði sé lof fyrir lyfin
sem öll gera sitt gagn til að bæta líðaninaog draga úr
einkennum sjúkdómsins.

Þau eru fleiri en eitt og fleiri tvö sem hafa boðið fram aðstoð og sagt eins og hjálparhellurnar í ævintýrunum sem Jón Árnason safnaði um landið á þarsíðustu öld: ,,Nefndu mig á nafn ef þú þarft lítils við." Ég hef samt ekki mikla æfingu i að óska eftir hjálp annarra, hef eiginlega ekki hugmyndaflugið í að átta mig á í hverju hún gæti falist.

Eða kannski tímann til að velta því mikið fyrir mér á milli þess sem ég raða í pilluboxin, svara í símann, elda, geng frá, þvæ þvotta, sinni barni, unglingi og Mínum, svara í símann, giska á hvað Minn vildi sagt hafa og verð glöð þegar það tekst strax í annarri eða þriðju tilraun, tek til skólanesti og aðstoða við heimanám, hringi í hjartveika tengdó, les kvöldsögu, hleyp upp og niður stigana, kaupi inn, tek úr vél, vaska upp, fer í apótekið, leita að gleraugum, símanum, teppinu, sjálfri mér...

Veit samt að það er ábyggilega margt sem þið gætuð gert til að létta okkur lífið. Og það er þess vegna fer ég nú að ráðum góðrar konu sem fyrir fáum mánuðum stóð í sömu þungu sporunum og ég geri nú, og bið ykkur sem viljið og getið veitt lið í annríki daganna að láta ykkur detta sjálfum í hug hvað gæti gert okkur Mínum og börnunum gott og stinga hreinlega upp á því við mig. Ég mun ábyggilega þiggja það með hjartans þökk og þá ekki síður góðar hugsanir og bænir um æðruleysi og styrk.

Botna þennan pistil á góðum tíðindum í veraldlegum efnum, nefnilega því að stjórn Listamannalauna gladdi mig í vikunni með úthlutun starfslauna í sex mánuði úr Launasjóði rithöfunda auk jafngildi eins í ferðastyrk - sem ég var satt að segja búin að steingleyma að ég hefði sótt um -  til að kosta mig til ferðar um Katanes á Skotlandi á söguslóðir Auðar hinnar djúpúðgu. Fannst þegar ég sá póstinn sem heimurinn væri að minna mig rétt einu sinni enn á að það er aldrei allt mótdrægt í lífinu og svo margt sem kona má vera þakklát fyrir, ekki síst möguleikann á að sinna því gefandi starfi að skrifa sögur.

Megi Mátturinn vera með ykkur.