Lífið er núna

Við erum alltaf að hitta fleira fólk sem hefur lesið þessi netskrif mín og þekkir sjúkrasögu míns heittelskaða eins og lófann á sér, og segist um leið ekki hafa kunnað við að kasta á okkur kveðju - sum af því að þau vita ekki hvað þau eiga eiginlega að segja, önnur af því að þeim finnst þau ekki nógu nákomin okkur til að ,,mega" það. (Nokkurn veginn sömu ástæður fyrir því hvað ég kvitta sárasjaldan sjálf undir annarra manna og kvenna netskrif þótt ég fletti í þeim reglulega.)

Það er bæði skrítið og skemmtilegt að komast að því að þið eruð svona miklu fleiri en ég hélt. Ég hef nefnilega ekki tekið neitt mark á teljaranum frá því að Únglíngurinn í skóginum sagði mér að út um allan heim væru ruslpóstfyrirtæki sem flettu daglega sjálfvirkt í öllum bloggum sem þau finndu á netinu í leit að netföngum nýrra fórnarlamba og það væri eina ástæðan fyrir því að hann rúllaði svona ört. Nú hef ég á hann nær daglegar reynslusögur raunverulegum vinsældum til stuðnings ;o)

Önnur afleiðing af þessu er að mér finnst ég alveg ómöguleg ef ég dreg of lengi að skrifa, allt upp í heila viku eins og núna. Fæ hálfgert samviskubit gagnvart ykkur, jafnt hljóðlátum og þeim sem heyrist til. Svo velti ég því fyrir mér hvað kona getur gengið langt í að opna inn í hjartað á sér á svona opinberu torgi. Maður á aldrei að bera sorgir sínar á torg, segja sumir. Ykkur að segja hefur það samt alveg ótrúlega hressandi áhrif fyrir sálarkornið að skrifa um prívatlífið sitt, hvort sem inn koma kvittanir eða ekki á móti. Sérdeilis þegar á móti blæs, því þá rembist ég eins og rjúpan við staurinn að verpa fallegum eggjum fyrir ykkur og ritskoða burt svartagallsrausið sem iðulega herjar á hugann í leynum.

Sköpunin, hvaða form sem henni er fundið, er svo óskaplega holl hjartanu.

Þau vita það til dæmis sem hafa notið góðs af starfinu í Ljósinu, stuðningsmiðstöð krabbameinsgreindra og aðstandenda þeirra. Ég setti hér til hliðar inn tengil á síðuna þeirra sem þið getið kíkt á eða komið upplýsingum um til fólks sem gæti nýtt sér fjölbreytta þjónustuna sem þar er í boði. (Og/eða stungið að þeim lítils háttar styrk næst þegar þið eigið leið í netbankann, númerin eru þarna á forsíðunni.) Ekkert okkar veit hvert okkar þarf næst á hjálp að halda - og vísast þekkjum við flest einhvern eða einhverja sem tekst á við þennan alvarlega sjúkdóm.

Það er dáldið erfitt að viður- kenna það en ég læt mig samt hafa það að segja ykkur það - svona í trúnaði - að stundum eiga nánustu aðstandendur þess sem greinist með krabbamein erfiðara með að höndla þetta nýja líf en sá sem sjálfur þarf að ganga í gegnum aðgerðir, meðferð og allt það sem sjúkdómnum fylgir. Jafnvel þótt allt sé í stakasta lagi og ekkert sérstakt bjáti á. Það er að segja, ekkert nema vissan um það sem hefur gerst og óvissan um hvað á eftir að gerast.

Svona tilvistarkvíði er alveg agaleg byrði og ekki um annað að ræða en koma honum af sér með öllum tiltækum ráðum.

Þá dugar stundum að minna sig á að ekkert okkar, alls ekkert okkar, hefur fengið bréf frá henni guði með upplýsingum um það hvað framtíðin ber í skauti sér. Svo að konu finnist hún ekki alla vega höfð útundan hjá almættinu, oná allt annað. Það er víst álíka fyrir okkur öllum komið, að þessu leytinu.

Svo veit ég það reyndar líka ósköp vel að ef ég hefði alltaf vitað fyrirfram hvað biði mín þá er allsendis óvíst að ég hefði lagt það á mig að fara fram úr rúminu yfirleitt þá daga sem verkefnin framundan væru ekki tilhlökkunarefni. Og misst þá aldeilis af ósköpunum öllum af skemmtilegum og góðum upplifunum, sem krydda tilveruna hvað svo sem annað gengur á. Þannig er þetta líf víst og ekki ætla ég að vanþakka það - þvert á móti. Þakklætið er einmitt það meðal sem virkar hvað best á mæðuna.

Þakklæti fyrir lífið núna er ábyggilega eitt það allra mikilvægasta. Í vetur rakst ég einu sinni í bókinni góðu sem ég er að þýða á gullkorn um mikilvægi þess að sóa ekki lífinu í að bíða eftir því að eitthvað eða einhver verði öðruvísi en raun ber vitni um, heldur lifa því til fulls hvernig svo sem aðstæðurnar eru. Núna. Því lífið er núna. Ekki seinna.

Botna á tilvitnun í aðra góða bók, sem flest okkar eiga einhvers staðar upp í hillu, enda meiri metsölubók en sjálfur davinsíkóðinn:

Verið ætíð glöð. Biðjið án afláts. Færið þakkir í öllu... Prófið allt, haldið því, sem gott er.

-Úr fyrra bréfi Páls postula til Þessalónikíumanna.

P.S. Efst á síðunni getur að líta ungan vin minn, Sætulíusinn Palla-og Ólafarson, í Viðeyjarfjöru frá því um daginn þegar við slógum okkur saman út í eyju með ungana okkar.