Borgin er full af regni

Ég heyrði þessa ljóðrænu setningu í fermingar-fræðslunni í dag, hafða eftir manni sem ég veit ekkert hver er, og mátti til að nota hana í fyrirsögn, þótt það sé loksins stytt upp. Svona fallegar setningar verðskulda að komast út í veröldina svo að fleiri geti notið þeirra.

Fermingarfræðslan já; við únglíngurinn í skóginum erum komin í fermingarfræðslu hjá henni séra Auði Eir í Kvennakirkjunni, skemmtilegasta presti norðan Alpafjalla og þótt víðar væri leitað – ásamt auðvitað séra Kalla okkar þingmanni sem kom okkur Mínum í heilagt hjónabandið. Únglíngurinn er samt ekki búinn að ákveða að fermast, bara svo það sé alveg ljóst; hann ætlar að kynna sér kristnina almennilega áður en nokkuð liggur fyrir í þeim efnum.

Ég fæ að vera með, að minnsta kosti stundum – (í boði prestsins sko: ,,Elskan mín, eins og þig bara langar til!") - af því að mér finnst svo gaman að hlusta á Auði tala um trúna og ég er viss um að krakkarnir (sem eru þrír núna en verða kannski fleiri) eiga eftir að leggja fyrir hana alls konar spurningar um almættið og eilífðina sem ég hef burðast með sjálf um langa hríð og langar að fá svör við.

Únglíngurinn í skóginum minnir mig á það reglulega að hann sé ekki búinn að taka ákvörðun um hvort hann ætli að staðfesta skírnarheitið og ég hef hann sterklega grunaðan um að vonast með því eftir að ég reyni að sannfæra sig um réttmæti fermingarinnar og krækja sér þannig í snarpa orðasennu. En hann má alveg rykkja í það reipið eins og honum sýnist; ég er svo sallaróleg með þetta allt saman og ber mikla virðingu fyrir rétti hvers og eins til að gera upp við sig hvernig eigin sambandi við Æðri mátt skuli hagað í lífinu.

Minn heittelskaði heldur því reyndar fram (únglíngnum í skóginum til nokkurs ama) að blessuðum börnunum sé engan veginn í sjálfsvald sett hvort þau fermist eður ei, hver svo sem orðanna hljóðan er, því að þeim sé fullkunnugt um hvað er í boði á fermingardaginn í skiptum fyrir vikulega fermingarfræðslutíma í einn vetur: Hundruð þúsunda króna, tölvur, húsgögn, símar eins og Jesús og Júdas notuðu og guðmávita hverslags fleira dót sem hinum ,,frjálsa“ markaði kemur til hugar að dingla fyrir framan nefið á þeim í látlausu auglýsingaflóði yfir vertíðina sem ,,fermingargjöfinni í ár.“ Ég er sammála séra Auði Eir um að réttast væri að dreifa fermingunum yfir allt árið til þess að reyna að draga úr þessari vertíðarstemmingu víxlara og kaupmanna frá pálmasunnudegi fram yfir hvítadaga.

Ekki myndi ég sakna alls efnislega stússins og álagsins sem fylgir þessum atburði sem fyrst og fremst ætti að vera andlegs eðlis, en ef af verður þá víla ég ekki sérlega fyrir mér að skipuleggja eitt stykki fermingarveislu og það þótt að barninu – fyrirgefið únglíngnum - standi tvö sett af foreldrum, sex systur, fjórar ömmur og þrír afar með tilheyrandi risavöxnum frændgarði.

Væri samt ágætt að pilturinn tæki ákvörðun fyrr en seinna um framhaldið; man ennþá hvað ég fór hjá mér þegar ég hringdi eftir veislusal á leigu í febrúar árið sem Sú uppkomna fermdist. Húsvörðurinn á línunni hló við og sagði í tón sem ég hafði ekki heyrt frá því ég var 21 árs ljóshærð (með litað sko) frumbyrja á Fæðingarheimilinu í Reykjavík: ,,Þú ert greinilega að þessu í fyrsta skipti!“
,,Hvernig veistu það?“ spurði mín alveg hissa.
,,Vanar mömmur hafa samband í nóvember!“ var svarið.

Og það var alveg rétt hjá honum, engan sal var að fá ,,svona seint" þannig að ég endaði með veisluna heima í Hruna og það var alveg hreint ljómandi vel heppnað þótt ég segi sjálf frá; þessir 35 gestir rúmuðust ágætlega hjá okkur og það var alveg mátulega margt til þess að okkur fermingarbarninu gæfist tími til að skiptast á nokkrum orðum við hvern og einn þeirra.

Hæpið samt að heimahús dygði í þetta sinnið fyrir ættartréð únglíngsins sem óneitanlega minnir meira á ræktarlegan rósarunna en beinvaxin grenitrén eldri kynslóða. Jæja, þetta kemur allt í ljós með tíð og tíma og þangað til skemmtum við okkur mæðginin við (væntanlega) heitar umræður um kristna trú og hvort taka eigi biflíusögurnar bókstaflega eður ei, með konunum flottu í Kvennakirkjunni.