Einn dagur í einu

Þá er Laggan mín farin heim á landið bláa, eftir ómetanlega dvöl hér hjá okkur í Gilmore kastala og verður saknað mjög, ekki síst af Skottunni, en ekki minna af okkur sem hærri erum í loftinu og höfum notið góðs af veru hennar hér á alla lund.

Fyrir þau ykkar sem hafið aldrei vitað hver Laggan er og ekki kunnað við að spyrja þá er það hún Ragnheiður Björk, ein besta vinkona sem kona getur þakkað fyrir að eiga, ættuð frá Norðfirði en búsett til allrar hamingju í vesturbænum í henni Reykjavík.

Minn heittelskaði tók í kjölfarið þá ákvörðun að slá öll hraðamet í bata og er nú í byrjun þriðju viku eftir heilaskurðaðgerð þegar tekinn til við að setja í hina daglegu þvottavél, fara út með ruslið eftir kvöldmat, fara með Skottuna á Róló svo mamman hafi vinnufrið við þýðingarnar sínar, baða hana (Skottuna sko, ekki mömmuna!), lesa kvöldsöguna fyrir hana, æfa sig í að lesa enskan texta, af léttara taginu þó til að byrja með ;o) - sbr. þessa mynd sem náðist af honum í dag - og hyggst hefja sín vanabundnu kokkastörf þrisvar í viku frá og með mánaðamótunum og ekkert hnu með það. Mamma prinsins segir að það sé ekkert hægt að eiga við hann þegar hann hefur bitið eitthvað í sig og yðar einlæg hneigist til að taka undir það eftir reynslu undanfarinna daga. Í síðustu viku fórum við hjónakornin í okkar lengsta göngutúr fram að því eftir aðgerðina, að sækja honum lyf í apótekið sem er í um tuttugu mínútna göngufjarlægð frá heimilinu.

Mín hafði náttúrulega dálitlar áhyggjur af sínum manni, gönguhraðinn síst minni en vanalega og prinsinn stórstígur, og benti honum á áfangastað á stól sem er hafður þarna í horni apóteksins fyrir fótalúna kúnna, umhyggjan uppmáluð:
,,Vilt' ekki hvíla þig, elskan?"
,,Hvíldu þig bara sjálf!" sagði prinsinn sármóðgaður á svip, svo snúðugt og snöggt að yðar einlæg átti bágt með að skella ekki upp úr..

Lífið er því að nálgast það hægt og bítandi að ná þeim takti sem við eigum að venjast þótt vissulega dvelji hugurinn stundum í heldur meiri mæli við óvissa framtíðina en kona hefði kosið.

Í ágætum samtökum þar sem yðar einlæg þekkir nokkuð til, og er svo lánsöm að geta sótt fundi hjá hér í Edinborg jafnt sem heima í Reykjavík, er það haft fyrir satt að best sé að takast á við lífið einn dag í einu, jafnvel eina klukkustund í senn ef þörf krefur.

Það er haft að leiðarljósi um þessar mundir sem og það að horfa á allt það góða og skemmtilega sem skreytir dagana, eins og til dæmis þá árlegu hefð Skota sem haldin var í heiðri um landið allt um helgina og kölluð er Burns' Night; eins konar þorrablót til heiðurs þjóðskáldinu Rabbie Burns með tilheyrandi áti á haggis (skoskt slátur) og rófustöppu og skoskum dansi á eftir.

Heimasætan fór fyrir okkar hönd á Burns kvöldverð ársins og dansiball í skólanum sínum og dansaði vitanlega af sér skóna eins og sjá má á myndinni, sem er NB tekin eftir að hún kom heim síðla, síðla, síðla kvölds.