Fred og Ed

Ég var víst aldrei búin að segja ykkur frá þeim Fred og Ed í sankti Patreks kirkju við Kúagötu. Fred er gulbröndóttur, stór og feitur og sér um að halda músunum í skefjum í húsi Guðs, mikill mannvinur og strýkur sér utan í alla sem hann hittir. Væri víst jafnvel hægt að fá hann lánaðan heim til þátttöku í Músastríðinu sem þar stendur yfir, en ég er ekki viss um að gamla frú Fersch sé nógu hrifin af köttum.

Ed er ekki síðri mannvinur, þó hvorki feitur né bröndóttur. Hann er faðir – eða kannski bróðir (?) – kaþólska safnaðrins í gamla bænum í Edinborg; munkur í reglu sem heitir The Congregation of the Most Holy Redeemer upp á engelsku, The Redemptorists til styttingar. Myndi væntanlega útleggjast regla frelsunarbræðranna á ylhýra, eða eitthvað í þá veruna.

Alla vega. Þeir Fred og Ed tóku vel á móti okkur skólasystrunum fjórum og lærimóður okkar á þriðjudaginn fyrir rúmri viku, sýndu okkur hvernig öllu var þar háttað innanstokks og hvernig kaþólikkar brúka rými í kirkjunni fyrir frelsarann, móður hans og heilaga menn og konur. Þar er dýrlingum úthlutað hliðaraltörum; heilagur Patrekur og Fransiskus standa þar skornir í tré og steyptir í alabastur mildir og hlýlegir á svip, þess albúnir að offra himnaföðurnum bænir sínar fyrir hvern sem um það biður og á Hann trúir, enda næstu nágrannar Hans, helgir mennirnir, og eiga auðveldara um aðgang að Guði en við hin sem syndum vafin búum hér niðri á Hótel Jörð.

Í stað þess að fara alla leið til Jerúsalem í pílagrímsferð eins og rétt og næstum skylt var fyrr á öldum má fylgja í fótspor Krists á píslargöngunni með því að rekja sig eftir málverkum sem hana sýna á þremur veggjum kirkjunnar.

Þeir félagar Patrekur og Fransiskur búa saman í útskotinu sunnan megin við háaltarið en í því sem er norðan megin – kvenna megin fyrr á tímum – er skríni hinnar lotningarverðu Margrétar Sinclair, sem er á biðlista hjá páfanum eftir geislabaug og dýrlingsvottorði. Margrét þessi er af okkar tímum, fædd skammt frá Kúagötu (Cowgate) aldamótaárið 1900 og dó ung af berklum í hálsi aðeins 25 ára gömul.

Hafði þá þegar á sér orð fyrir einstakan bænhita og dyggðugt líferni, var nunna síðustu þrjú æviárin en vann fyrir sér fram að því í verksmiðju sem smíðaði stóla frá morgni til kvölds. Jarðneskar leifar Margrétar voru lagðar undir gólfið í norðuraltarinu fyrir fáum árum og fjöldi fólks hefur skrifað bænir sínar á miða og lagt í dúnk eða skrifað bænarefni sín og þakkir í mikla gestabók þar hjá. Ýmis kraftaverk á hún að hafa haft milligöngu um, það helst að reisa sex ára dreng upp frá dauðum á fyrri hluta 20. aldar, en heimilislæknirinn var þá búinn að lýsa snáðann látinn af veikindum. Drengurinn sem nú er roskinn maður hefur varið stórum hluta ævinnar í að hefja nafn Margrétar Sinclair til virðingar og fá hana viðurkennda sem dýrling hjá páfastóli.

Sæll Patrekur á kirkjuna, verandi helsti verndardýrlingur Íra, en þeir lögðu gamla bæinn undir sig seint á 19. öldinni á leið sinni til betra lífs, og í þessari fallegu byggingu var fyrir margt löngu stofnaður fótboltaklúbburinn Hibernians til að forða írskum piltum frá borgarsollinum. Faðir Ed sagði okkur að djúpt í iðrum kirkjunnar væru geymdir tveir bikarar klúbbsins sem væru teknir fram árlega tiltekna daga til sýningar og gárungar úr öðrum klúbbum, svo sem eins og Rangers, segðu það eins gott að passa þá vel því það væri ólíklegt að Hibs-mönnum takist að vinna sér inn fleiri bikara!

Frammi við aðaldyrnar, rétt hjá helgimunasjoppunni, er platti á vegg með nafni prestsins sem stofnaði Hibernian klúbbinn og er máður, því margur drengurinn hefur þar strokið hendi yfir og heitið á prest að tryggja þeim nú sigur í boltanum.
Fleiri sögur mætti segja úr kirkju heilags Patreks, t.d. af málverkinu sem þar ,,fannst” eftir að hafa verið týnt í heila öld en nú er víst komið nóg og rétt að fara að huga að Skottunni sem vill fara að komast á sitt heittelskaða ,,Lóló”.

Af Uglunni er það annars helst að frétta að hún hefur loksins náð (nokkurn veginn) utan um nafn systur sinnar og kallar hana Kagínu. Þessu langþráða takmarki var náð við matarborðið í gærkvöldi og var þeirri stuttu vitanlega klappað lof í lófa, sem gladdi hana svo að hún margendurtók nafnið þar til viðstaddir voru orðnir sárir í lófum, og lét hún þá loks gott heita.