,,Upp, upp mín sál..."

Ég ákvað fyrir nokkru síðan að þessi vetur skyldi helgaður andlegri viðleitni af minni hálfu. Tími til að rækta andlega lífið. Ekki að ég hafi ekki sinnt andanum og sálinni sosum undanfarin árin og við hjónakornin bæði; þó nokkrir metrar í bókahillunum af alls konar fínerístitlum um sjálfsrækt og aðhlynningu hjartans. En nú er komið að því að iðka fræðin sem innbyrt hafa verið og næra sig af því sem gott er; fylla bikarinn helst svo að yfir barmana flæði. Oft var þörf en nú er nauðsyn :o)

Hef tekið syrpur á sálarræktinni í gegnum tíðina; man einn sérlega góðan vetur þegar ég fór til vinnu vestan úr bæ með Sjöunni upp í Hálsa og las á leiðinni í bók sem heitir The Practice of Kindness; tók eftir hana til við aðrar í sama dúr, stútfullar með kærleiksboðskap fyrir hvunndaginn. Ferðin tók hálftíma hvora leið þannig að þarna gafst mér klukkustund á dag til þess að sökkva mér ofan í hollustuefni fyrir andann í algjöru næði - man bara eftir því að hafa farið út of seint í tvígang ;o)

Einn þáttur í andlegri viðleitni þennan vetur hefur verið námskeiðssókn um bók bókanna, fjögur skipti í kirkjunni hans Hallgríms hjá séra Maríu. Síðasta kvöldið er í næstu viku og verður um nýju útgáfuna sem ég er vitanlega búin að tryggja mér eintak af, í óskaplega fallegu, rauðu leðurbandi.

Óvæntur bónus við námskeiðið í Hallgrími er að þar frétti ég af orgelandakt sem þar er í hádeginu á fimmtudögum; undursamleg orgeltónlist í korter eða svo, síðan stutt hugvekja prestsins og endað á meiri orgelspili. Nærandi súpa fyrir sálina, það - og svo er líka hægt að fá súpu fyrir magann í safnaðarheimilinu á eftir.

Annar liður í andlegheitunum yðar einlægrar er mánaðarleg messusókn hjá Kvennakirkjunni og stutt hádegisbænastund í Kvennagarði í miðri viku. Streitan er þema vetrarins í Kvennakirkjunni og hvernig við tökumst á við hana - það er aldeilis frábært að hlusta á síra Auði tala um þennan óboðna og þaulsetna gest og fá reglulega hlýlegar ábendingar um að við erum aldrei ein; Guð vinkona okkar getur hjálpað okkur að finna hugarróna og friðinn. Þurfum bara að biðja Hana um það ;o)

Og nú þegar biblíunámskeiðinu lýkur ætla ég beint á annað námskeið til eflingar andlega lífinu, þ.e. Þú ert það sem þú hugsar hjá Guðjóni Bergmann. Búin með bókina hans og þótt hún sérdeilis fín samantekt á mörgu af því sem ég hef lesið í gegnum tíðina í sjálfsræktinni, vitnað í gamla kunningja eins og M. Scott Peck og Veginn fáfarna (sem kenndi mér fyrir margt löngu að lífið væri svo miklu auðveldara þegar við höfum sættum okkur við að það sé erfitt) og aðra nýrri eins og Harold S. Kushner, sem segir á einum stað að fólk sé tungumál Guðs. Og til þess höfum við trúarbrögðin, siðina okkar, hefðirnar og helgihaldið allt, að geta talað og hlýtt á þetta himneska tungumál.

Kunni líka vel við áherslu Guðjóns á það sé ekki nóg að lesa og lesa - iðkunin er það sem skilar árangri fyrst og fremst. Eins og ég hef trúað ykkur fyrir er hugleiðslan mér heldur erfið en nú er ég farin að iðka slökun með nokkru meiri árangri, hlýði næstum daglega á disk sem mér áskotnaðist á slökunarnámskeiði hjá Maggie´s Centre í Skotlandi og get valið á milli þess að slaka í tvær til tuttugu mínútur eftir óskum.

Mæli eindregið með þessari aðferð til þess að fylla bikarinn reglulega; hún hefur reynst mér vel líka til þess að ,,setja hlutina í rétt samhengi" eins og sagt er í góðum fræðum og skipta út streitu- eða rolukasti fyrir ,,æðruleysið ómetanlega" (sömu, góðu fræði).

Botna pistilinn á sama hátt og síðast með því að óska eftir frekari viðbrögðum við tillögunni um að við notum orðið kempa á sama hátt og enskumælandi nota orðið survivor, yfir þá sem hafa greinst með krabbamein en láta ekki deigan síga en lifa lífinu af öllum mætti, einn dag í einu.